مرحله 3: من مشکل دارم، اطلاعات بیشتر من نیاز به کمک دارم، اما من کمک نمی خواهم
مراحل 2و3 خیلی مشابه هستند، اما تفاوت آنها در واژه های مورد استفاده به منظوردرخواست برای
نیازبه کمک می باشد. درفرهنگ ما، درخواست کمک راحت نیست. ما دراعتمادبه نفس و خودکفایی
خودمان را بهترین می دانیم. دراین مورد، درخواست برای کمک نه تنها به معنای اعتراف به داشتن
یک مشکل می باشد، بلکه به معنای تایید وجود ناتوانی وعدم سلامتی نیزمی باشد. وکمک
ادیولوژیست ها دراغلب اوقات استفاده ازسمعک می باشد- که توصیه ایست که باعیب وجود سمعک
روی گوش، نگرانی های مربوط به ظاهر وپیرشدن گره خورده است. این بیماران ممکن است کاملا
آگاه باشند که نیازبه کمک دارند، اما پذیرفتن نوع کمک ما درکل موضوع دیگری است. حال ما
چطور می توانیم به بیماران مرحله 2 و3 کمک کنیم که پیشرفت را انتخاب کنند؟
یک راه برای این کار، فراهم کردن فرصتی برای بحث ومذاکره به منظور روشن کردن نگرانی های
فردمی باشد. مامی توانیم ازپرسشنامه های خودارزیابی ادیولوژیک موجود به عنوان ابزارهای
مشاوره، برای فراهم کردن این فرصت ها استفاده کنیم. این خودارزیابی ها نه تنها وسیله ای رابه
منظورتوصیف عکس العمل ها واحساسات زندگی باشنوایی آسیب دیده دراختیاربیمار می گذارد، بلکه
آنها می توانند به عنوان راهی برای پرش درمکالمات مشاوره نیزبه کارروند. برای مثال پرسشنامه
خودارزیابی ارتباط، پرسشنامه ای کوتاه است (10 آیتم) که نه تنهاشامل سوالاتی درباره وضعیت
های شنیداری می باشد، بلکه هم چنین شامل عکس العمل های فردنسبت به آنها به علاوه درک های
سایرافراد نسبت به ارتباط با آنهامی باشد. سوال 8 به طورعمدی شروع می شود: "آیا درمورد
شنوایی تان مسئله ای وجود دارد که شمارا آشفته می کند؟" اگربیمار نشان دهد که بااین مسئله موافق
است یا اینکه کاملا موافق است، دراین صورت ادیولوژیست می تواند بااین پرسش شروع کند "آیا
می توانی درمورد این پاسخ بیشترتوضیح دهی؟" ما تازمانی که به بیمار فرصت ندهیم که برایمان
توضیح دهد، نمی دانیم که درذهن اوچیست؛ خودارزیابی ها یک روش بی طرفانه وغیرتهدیدآمیز
برای فراهم کردن این فرصت می باشند.
منبع:
مرحله 3: من مشکل دارم، اطلاعات بیشتر من نیاز به کمک دارم، اما من کمک نمی خواهم
مراحل 2و3 خیلی مشابه هستند، اما تفاوت آنها در واژه های مورد استفاده به منظوردرخواست برای
نیازبه کمک می باشد. درفرهنگ ما، درخواست کمک راحت نیست. ما دراعتمادبه نفس و خودکفایی
خودمان را بهترین می دانیم. دراین مورد، درخواست برای کمک نه تنها به معنای اعتراف به داشتن
یک مشکل می باشد، بلکه به معنای تایید وجود ناتوانی وعدم سلامتی نیزمی باشد. وکمک
ادیولوژیست ها دراغلب اوقات استفاده ازسمعک می باشد- که توصیه ایست که باعیب وجود سمعک
روی گوش، نگرانی های مربوط به ظاهر وپیرشدن گره خورده است. این بیماران ممکن است کاملا
آگاه باشند که نیازبه کمک دارند، اما پذیرفتن نوع کمک ما درکل موضوع دیگری است. حال ما
چطور می توانیم به بیماران مرحله 2 و3 کمک کنیم که پیشرفت را انتخاب کنند؟
یک راه برای این کار، فراهم کردن فرصتی برای بحث ومذاکره به منظور روشن کردن نگرانی های
فردمی باشد. مامی توانیم ازپرسشنامه های خودارزیابی ادیولوژیک موجود به عنوان ابزارهای
مشاوره، برای فراهم کردن این فرصت ها استفاده کنیم. این خودارزیابی ها نه تنها وسیله ای رابه
منظورتوصیف عکس العمل ها واحساسات زندگی باشنوایی آسیب دیده دراختیاربیمار می گذارد، بلکه
آنها می توانند به عنوان راهی برای پرش درمکالمات مشاوره نیزبه کارروند. برای مثال پرسشنامه
خودارزیابی ارتباط، پرسشنامه ای کوتاه است (10 آیتم) که نه تنهاشامل سوالاتی درباره وضعیت
های شنیداری می باشد، بلکه هم چنین شامل عکس العمل های فردنسبت به آنها به علاوه درک های
سایرافراد نسبت به ارتباط با آنهامی باشد. سوال 8 به طورعمدی شروع می شود: "آیا درمورد
شنوایی تان مسئله ای وجود دارد که شمارا آشفته می کند؟" اگربیمار نشان دهد که بااین مسئله موافق
است یا اینکه کاملا موافق است، دراین صورت ادیولوژیست می تواند بااین پرسش شروع کند "آیا
می توانی درمورد این پاسخ بیشترتوضیح دهی؟" ما تازمانی که به بیمار فرصت ندهیم که برایمان
توضیح دهد، نمی دانیم که درذهن اوچیست؛ خودارزیابی ها یک روش بی طرفانه وغیرتهدیدآمیز
برای فراهم کردن این فرصت می باشند.
منبع:
ارزیابی شنوایی و فروش سمعک فوناک